هوش مصنوعی اومده پوستر شماره بعدی انیمیشن های مطرح درست کرده
اوکی من اسم فارسیشو دیدم نوشته بود نارکوها دیگه لاتینش رو دقت نکردم برای همین اشتباه گرفتم و is رو از خودم اضافه کردم.
تنها چیزی که داشت محتوا بود؛ فیلم دربارۀ تنهایی و غم ازدست‌دادن عزیز و مواجهۀ متفاوت هر شخص با این فقدان بود.
مگراین‌که تعریف‌تون از محتوا «بزن‌بزن»، «هیجان» یا چیز دیگه‌ای باشه
تنها چیزی که داشت محتوا بود؛ فیلم دربارۀ تنهایی و غم ازدست‌دادن عزیز و مواجهۀ متفاوت هر شخص با این فقدان بود.
مگراین‌که تعریف‌تون از محتوا «بزن‌بزن»، «هیجان» یا چیز دیگه‌ای باشه
نه خب ببینید موضوع خیلی کلیشه ای بود و تکراری. همسر شخصی فوت میکنه و زن دنبال راه چاره برای ادامه زندگیه. زیادی هم کش میدادن داستان رو و بخشی از داستان هم دور از واقعیت بود این که زنه میرفت با مرده ها ارتباط میگرفت دور از واقعیته. یعنی مثلا در مقام مقایسه بدون در نظر گرفتن سال ساخت این فیلم رو میتونم با فیلم کودا مقایسه کنم که فیلم کودا به نظرم خیلی با محتواتر و غنی تر و زیباتر از این فیلم بود و چالش هایی که یک خانواده کر و لال رو داشتن بسیار زیبا به تصویر کشیده بودن. به هر حال از نظر من این فیلم نتونست از ابتدا به خوبی هم شخصیت پردازی کنه و عنصر پدر به صورت قوی شخصیت پردازی نشده بود. حالا دوستان میبینن نظر میدن.
معرفی می کنم.
آقا و خانم اسمیت
آقا و خانم اسمیت
یه داستانی از سیگال دیدم براتون بزارم کمی بخندید
استیون سیگال یک داستان معروف داره که زمانی که در ژاپن زندگی میکرده با یاکوزا دچار مشکل میشه و یک روز یک گروه از اعضای یاکوزا به سراغ او میرن و سیگال باهاشون مبارزه میکنه و در نهایت این آدم ها رو شکست میده و مجبور میشند که از دستش فرار کنند.
سیگال سال‌ها این داستان رو تعریف میکرده تا اینکه یک نفر با افرادی که در نزدیکی محل زندگی سیگال در ژاپن زندگی میکرده صحبت میکنه و حقیقت ماجرا رو متوجه میشه، این فرد گفته که
این آدم ها اصلا از یاکوزا نبودن، اون یه روز یه سری آدم مست رو تا میخوردن کتک زد و بعدش به همه گفت که اینا از یاکوزا امده بودن ولی خب ما حقیقت رو میدونستیم اونا فقط چندتا مست بدشانس بودن
استیون سیگال یک داستان معروف داره که زمانی که در ژاپن زندگی میکرده با یاکوزا دچار مشکل میشه و یک روز یک گروه از اعضای یاکوزا به سراغ او میرن و سیگال باهاشون مبارزه میکنه و در نهایت این آدم ها رو شکست میده و مجبور میشند که از دستش فرار کنند.
سیگال سال‌ها این داستان رو تعریف میکرده تا اینکه یک نفر با افرادی که در نزدیکی محل زندگی سیگال در ژاپن زندگی میکرده صحبت میکنه و حقیقت ماجرا رو متوجه میشه، این فرد گفته که
این آدم ها اصلا از یاکوزا نبودن، اون یه روز یه سری آدم مست رو تا میخوردن کتک زد و بعدش به همه گفت که اینا از یاکوزا امده بودن ولی خب ما حقیقت رو میدونستیم اونا فقط چندتا مست بدشانس بودن
من خیلی سعی داشتم اوپنهایمر رو با فیلم‌های هم سبکش مقایسه کنم دیدم فیلمی مثل Imitation Game هست که خیلی خوش ادیت‌تر، تر و تمیزتر ازین فیلم هست. نمیدونم شما هم همین احساس رو داشتید یا نه ولی فیلم یک احساس کثیفی میداد انگار دستمال نکشیدن روش. با اینحال کم پیش میاد ازین فیلم‌ها بیرون بیاد و من به شدت استقبال میکنم.
بزرگترین مشکل من فلش بک های لحظه‌ای فیلم بود که خیلی دیگه زیاد شده بود.
بزرگترین مشکل من فلش بک های لحظه‌ای فیلم بود که خیلی دیگه زیاد شده بود.
- May 18, 2012
- 4,714
- نام
- Ebrahim
مصاحبه یک هفته پیش دوا لیپا ««من عاشق مارگو رابی هستم، از روزی که دیدمش بدجور خاطر خواهش شدم و بهش دل بستم.»
که بالاخره دیروز تو حاشیه مراسم زنان قدرتمند مجله ورایتی با یکدیگر دیدار کردند.
آقایون من رفتم به لطف لینک های دوستان دیدم فیلمو ولی به قول یکی از بچه ها تیر خوردم شما برگردید
خود اوپنهایمر بود نولانو دعوا میکرد برا چیزی که درموردش ساخته لول
آقا چقدر خوب بود When Evil Lurks! یعنی هالیوود سال‌هاس داره خودشو جر میده همچین فیلمی بسازه ولی بچه‌های آرژانتین زودتر بهش رسیدن خیلی چسبید بهم. فضاسازی و القای عمق فاجعه به مخاطب رو خیلی خوب انجام دادن به نظرم. سکانسای شوکه کننده کم نداشت. خصوصا اتفاقاتی که برای بچه‌ها میفته یا استفاده از بچه‌ها به عنوان قاتل!
خلاصه خیلی خوش ساخت و لذتبخش بود به نظرم. امیدوارم کارای بیشتری ازشون ببینیم البته با همین کیفیت.
خیلی چسبید بهم. فضاسازی و القای عمق فاجعه به مخاطب رو خیلی خوب انجام دادن به نظرم. سکانسای شوکه کننده کم نداشت. خصوصا اتفاقاتی که برای بچه‌ها میفته یا استفاده از بچه‌ها به عنوان قاتل! خلاصه خیلی خوش ساخت و لذتبخش بود به نظرم. امیدوارم کارای بیشتری ازشون ببینیم البته با همین کیفیت.
View attachment 319055
مصاحبه یک هفته پیش دوا لیپا ««من عاشق مارگو رابی هستم، از روزی که دیدمش بدجور خاطر خواهش شدم و بهش دل بستم.»
که بالاخره دیروز تو حاشیه مراسم زنان قدرتمند مجله ورایتی با یکدیگر دیدار کردند.
سلیقس دیگه. به من خیلی چسبید با اینکه فیلم بی‌نقصی نیست با هیچ معیاری ولی نسبت به فیلمای آمریکایی که تو این چند سال اخیر دیدم خیلی بهتر بود به نظرم. اتفاقا یکی از دلایلی که دوسش داشتم همین بود که مدت زمان فیلم ۹۰ دقیقه بود. اصولا فیلمای ترسناکی که ۱۲۰ دقیقه و بیشتر میشن، خیلی راحت نیمه‌ی دومشون میره تو دیوار. ولی خب میگم سلیقه حرف اصلی رو میزنه. فکتی وجود نداره که ما باید حتما از چیزی خوشمون بیاد یا نیاد.
دیشب Dumb Money رو دیدم. خیلی فیلم جالبی بود. بدون پیش زمینه رفتم سراغش چون دیدم بچه‌ها تعریف کردن. عجب روزایی بوده! دستاورد خیلی بزرگی داشته ملت آمریکا
جدای از موضوعش و اینکه داستانش واقعی هستس، فیلم خوب و خوش ساختی هم بود. به خوبی درگیر میکنه مخاطب رو حتی اگه اطلاعات خاصی هم ازون جریان نداشته باشه.
Google